Afscheid

Hallo allemaal. Alles ging anders als geplant. Ik was net een dag terug in Japan, toen ik een telefoon kreeg van Bettina de Jong (mijn contactpersoon van de Rotary in Nederland) Zij vroeg mij serieus na te denken over mijn verblijf in Japan. Of ik wilde blijven of toch liever terug naar Nederland wilde komen, in verband met de nucleaire fabriek in Fukushima. Ik was enorm gestrest omdat ik niet wist wat ik moest doen. Ik belde de andere exchange studenten op en vroeg wat zij deden. Iedereen bleef, omdat we er toch ver genoeg vanaf zaten. Ik wilde natuurlijk liever ook niet gaan, omdat ik zoveel lieve en geweldige mensen heb ontmoet in Japan. Maar aan de andere kant was ik ook bang voor de explosie in de fabriek die iedereen verwachte. Als dat zou gebeuren, zou niemand in Japan meer veilig zijn. Ik besloot om er nog een nachtje over te slapen...
De volgende dag donderdag 17 maart, was ik nog steeds aan het twijfelen. Ik had in 7 maanden zoveel opgebouwd, dat ik het ontzettend moeilijk vond om dat allemaal achter te laten. Die avond kreeg ik het beslissende telefoontje vanuit Nederland, dat ik namens Rotary definitief naar huis moet komen, en het liefst zo snel mogelijk. Als het kon die avond nog. Dat was absoluut niet mogelijk voor mij, dus mijn moeder had een vlucht geboekt voor de volgende ochtend. Die ochtend zaterdag 18 maart, was de eerste schooldag na de vakantie. Ik wilde maar al te graag naar school om afscheid te nemen van mijn klasgenoten, ook al wist ik dat ik minder dan een uur zou hebben, omdat ik een vroege vlucht had. Toen ik op school aankwam, en het nieuws in mijn klas vertelde was iedereen geschokt. De leraar staakte de les, zodat ik met iedereen foto’s kon nemen en dat mijn vrienden iets op mijn vlag konden schrijven. Sommige begonnen te huilen, en er kwamen zelfs vrienden van mij uit andere klassen omdat het nieuws zich razend snel verspreidde. Ik was ontzettend blij dat ik deze vrienden nog een keer kon zien. Jammer genoeg waren ze er niet allemaal. Ook mijn lerares Taketani heb ik niet kunnen zien, omdat ze niet op school was die dag. Dat maakte het ontzettend moeilijk voor mij, omdat zij een van de liefste personen is die ik ken, en waarmee ik de meeste tijd heb doorgebracht. Natuurlijk hield ik het niet droog...

Het was tijd om te gaan.

Ik vertrok naar Kyoto station. Mijn beste vriendin in Japan Kiyu, ging met mij mee naar het vliegveld. Dat vond ik heel speciaal, omdat ze voor mij spijbelde, en dat is absoluut niet iets wat je doet als Japanner. Op het station stond mijn gastvader met mijn koffer. Ook kwamen de voorzitter van mij Rotary club (De man die de Pokemon kaartjes maakt) en mijn counsler naar het station om afscheid te nemen. Ze vonden het verschrikkelijk dat ik moest gaan. Ze nodigde me wel uit om ooit eens terug te komen. Dat gaf me toch wel een goed gevoel. Ik herinnerde me nog goed, dat ik 7 maanden geleden niet kon communiceren met mijn counsler omdat hij geen Engels sprak en ik geen Japans. Hier op het station hadden we daar absoluut geen last meer van. Hij was erg trots op op wat ik allemaal heb geleerd in die 7 maanden.

Aangekomen op het vliegveld, waar het stikte van de mensen die overal op de grond lagen, en pers die mensen deden interviewen, zag Melanie ook nog een fractie van een seconde. Die was daar met een koffer om te kijken of ze ergens mee meekon. Een paar uur eerder was er in mijn vliegtuig nog een plek vrij. Haar counsler vertelde haar dat hij het zou regelen, maar dat had hij niet gedaan vanwege de hoge ticktet prijs (4000 dollar). Zij vloog uiteindelijk de volgende dag naar Peking, en vanuit daar naar New York.Ik stond voor meer dan 2.5 uur in de rij. En al die tijd was ik ook aan het wachten op mijn gastmoeder. Die eerder stopte van haar werk om mij gedag te zeggen op het vliegveld. Ze moest vanuit Kyoto met de taxi naar Osaka rijden. Tijdens haar rit was er een auto ongeluk gebeurd op de snelweg waardoor ze in de file stond. Dat betekende dat ze het niet optijd op het vliegveld kon komen.

Dat brak mijn hart...

Mijn (tweede) gastmoeder was serieus de liefste en grappigste persoon die ik ontmoet heb. Wij waren echt een duo, en hebben zo veel lol gehad. Zij heeft ook erg veel voor mij gedaan. Ik was blij dat we samen de trip naar Shanghai hadden gemaakt, en dat ik dat kan zien als een mooie afsluiting.
Nadat ik eindelijk door de douane heen was, moest ik rennen naar de gate omdat mijn vlucht al bijna vetrok. Nog snel even mijn gastmoeder gesproken aan de telefoon, en die voelde zich erg rot dat ze me niet meer kon zien. Na twee emmers met tranen verder kon ik eindelijk aan boord. Ik vloog naar Rome, waar ik bij aankomst meteen met een karretje werd opgewacht en naar mijn volgende vliegtuig werd gebracht. Deze overstap was zo kort dat dat er voor gezorgd heeft dat mijn koffers niet waren aangekomen in Amsterdam.

Het was fijn om terug in Nederland te zijn. Al was mijn gedachte nog in Japan. Dat heeft ook wel een tijdje geduurd voordat dat normaal was. Achteraf ben ik blij dat ik terug ben gehaald door de Rotary. Ik had zelf de beslissing niet zo snel kunnen maken. De dag nadat ik vertrokken was, vertelde Rotary International dat alle exchange studenten terug naar hun land moesten gaan. Dat waren in totaal 150 studenten. Ook dat maakte het voor mij makkelijker omdat ik niet meer de enige was die vetrok.
Ik heb het niet kunnen afsluiten zoals ik gehoopt had, en dat is vooral emotioneel erg moeilijk. Ook nu tijdens het schrijven van dit verhaal zit ik met tranen in mijn ogen.
Maar...Ik heb mijn exchange als het beste uit mijn leven ervaren. Als ik het over kon doen, zou ik het zo weer doen.
Het leren van een nieuwe cultuur, ander eten, eten met stokjes, 6 dagen in de week naar school, een nieuwe taal, een ander geschrift, slapen op de grond, en nieuwe mensen. Ik heb zo ontzettend veel geleerd en vooral veel nieuwe mensen leren kennen. Mijn vrienden netwerk is nu verspreid over de HELE WERELD!! wat mij erg trots maakt!!

Als het allemaal door gaat komen Kiyu, mijn beste vriendin uit Japan met haar moeder, en misschien ook mijn gastmoeder volgend jaar naar Nederland om de tulpen te bekijken (haha).

Dit was het eind van mijn avontuur in Japan, maar wees niet bang want mijn jaar is nog niet voorbij. En zoals jullie al weten ben ik niet in Nederland gebleven.

25-08-2010 --- 18-03-2011Sayoonara Japan! I love you, and I will come back in the future.